Rivâyete göre şöyle demiştir: Nebî salla'llahu aleyhi ve sellem'e kırk yaşında iken (vahiy) indirildi. (Vahiy geldikten sonra) Mekke'de on üç yıl ikamet etti. Sonra hicretle emrolunup Medîne'ye hicret etti. Medîne'de de on sene oturdu. Sonra salla'llahu aleyhi ve sellem vefât etti.

Şöyle rivâyet olunmuştur: Bir kere Abdullah İbn-i Amr'dan: Nebî salla'llahu aleyhi ve sellem hakkında müşriklerin irtikâb ettikleri fezâhatin en ağırından (bir şey bildirmesi) sorulmuştu. Abdullah şöyle anlatmıştır: Günün birisinde Nebî salla'llahu aleyhi ve sellem Hicr-i Kâ'be'de namaz kılıyordu. Bunun üzerine Ukbe İbn-i Ebî Muayt çıkageldi. Ukbe Resûlullah'ın ridâsını (toparlayıp onun mübârek) boynuna koyarak onu şiddetli bir sûretle boğmağa başlamıştı ki, bu sırada Ebû Bekir karşı geldi. Nihâyet Ukbe'nin omuzunu tuttu ve onun tecâvüzünü Nebî salla'llahu aleyhi ve sellem'den def'etti. Ve Fazîletli bir adamı, Rabb'im, Allah! diyor diye öldürecek misiniz? meâlindeki âyeti sonuna kadar okudu.

Rivâyete göre İbn-i Mes'ûd'a: - Cinden bir zümre Kur'ân dinlemek istedikleri gece, Nebî salla'llahu aleyhi ve sellem'e cinni kim bilirdi? diye soruldu. O da: - Cinni, bir ağaç (Sakız ağacı) bildirdi! diye cevab verdi.

Rivâyete göre müşârün-ileyh, Nebî salla'llahu aleyhi ve sellem'in maiyyetinde abdest ve istincâ suyu için küçük bir kırba taşırdı. -Ebû Hüreyre hadîsinin bu kısmı yukarıda geçti- Buradaki rivâyetinde de salla'llahu aleyhi ve sellem'in şöyle buyurduğunu ziyâde etmiştir: - Bana Nasîbîn cinlerinin bir hey'eti geldi. Amma (bunlar) ne hoş cin! Ben de onların istifâdeleri için Allahu Teâlâ'ya: - Cinler, uğradıkları her kemik ve tezek makulesi üzerinde her halde (kendileri için) bir taam (hayvanları için de yem) bulalar! diye duâ ettim.

Rivâyete göre şöyle demiştir: Habeşe (muhâceretin) den döndüğümde ben bir kızcağızdım. (Babamla Resûlullah'ın huzûruna geldim) de Resûlullah salla'llahu aleyhi ve sellem bana softan siyah bir elbîse giydirdi. Üstünde damgalar vardı. Resûlullah o damgalara Güzel güzel diyerek eliyle dokunmağa başlamıştı.

Rivâyete göre bir kere Abbas, Nebî salla'llahu aleyhi ve sellem'e: - Yâ Resûla'llah! Amucam (Ebû Tâlib hakkında şefâat) den seni nasıl bir alıkoydu? Allah'a yemîn ederim ki, o, seni her zaman tecâvüzden muhâfaza ederdi. Ve senin hesâbına düşmanlarına karşı asabîleşirdi! dedi. Resûllulah şöyle cevab verdi: - Şimdi Ebû Tâlib topuklarına kadar -dibi yakın- ateşten bir çukur içindedir. Eğer benim (şefâatim) olmasaydı muhakkak o, Cehennem'in en derin çukurunda bulunurdu.

Rivâyete göre, Nebî salla'llahu aleyhi ve sellem'in yanında amucası (Ebû Tâlib hakkında hayırhâhlığı) bahsedildiğinde Ebû Saîd, Resûlullah'ın şöyle buyurduğunu işitmiştir: Umarım ki şefâatim amucama faydalı olacaktır. Şefâatimle amucam topuklarına çıkabilen ateşten bir çukura konulacak, oradan beyni kaynayacaktır.