Şöyle rivâyet olunmuştur: Nebî salla'llahu aleyhi ve sellem (Rumlar üzerine göndermek üzere) bir fırka mücâhid techîz etmiş ve buna Üsâme İbn-i Zeyd'i emîr ve kumandan ta'yîn etmişti. Bâzı kimseler Üsâme'nin emâretine i'tirâz ve dedikodu etmişlerdi. Bunun üzerine Nebî salla'llahu aleyhi ve sellem (asabîleşerek bir hutbe îrâd etti. Ve hutbesinde): - Siz, şimdi Üsâme'nin kumandanlığına ta'n ediyorsunuz. (Size hatırlatırım ki): Siz, bundan önce onun babasının emâretine de dil uzatmıştınız. Allah hakkı için Zeyd emârete nasıl tâmamiyle lâyıksa ve o, bana nâsın en sevimlilerinden biri ise, hiç şüphesiz şu Üsâme de babasından sonra bana nâsın en sevimlilerindendir, buyurdu.

Şöyle dediği rivâyet olunmuştur: Bir kere Nebî salla'llahu aleyhi ve sellem yanımda iken (müdleci) bir kaif bir izci gelmişti. Üsâme İbn-i Zeyd ile Zeyd İbn-i Hârise (küçük bir kaftan altında) yan yatmışlar (ayakları meydanda uyuyorlar)dı. Kaif (şöyle baktı: - Şu ayakların bâzısı öbürlerinden olmuştur! dedi. Kaifin bu sözü ile Nebî salla'llahu aleyhi ve sellem'in (hutût-ı veçhiyesi şimşek çakar gibi nurlar saçarak) yüzü güldü. Ve buna hayret ederek bu hayretini bana da bildirdi.

Şöyle rivâyet olunmuştur: Mahzûm oğulları (eşrâf)ından (Fâtıma adlı) bir kadın (mücevherat) çalmıştı. (Kureyş): - Bu (kadının cezâdan affı)nı Nebî salla'llahu aleyhi ve sellem'e kim arzedebilir? diyorlardı ve hiç bir kimse Resûlullah'a söylemeğe cesâret edemiyordu. Nihâyet Üsâme İbn-i Zeyd (cesâretlenerek) söyledi. Bunun üzerine Resûlullah: - (Tuhaf şey? Vaktiyle) Benî İsrâli, bunların arasında büyükler ve nüfûz sâhipleri çalarsa, onları bırakırlardı da zayıf olanlar çalarsa, onların ellerini keserlerdi. (Emîn olmalıdır ki:) Eğer (kızım) Fâtıma çalmış olsaydı, onun da elini keserdim! buyurdu.

Nebî salla'llahu aleyhi ve sellem'in Üsâme'yi Hasen (İbn-i Alî) ile berâber (kucağına) alarak: - Allahım! Sen bunları sev! Çünkü ben bunları seviyorum, temennîsinde bulunduğu rivâyet olunmuştur.